|
Na początku lat trzydziestych XX wieku w związku z opracowaniami
teoretyków wojskowych na temat przyszłej wojny i dominującej roli
lotnictwa w tych wojnach, a w szczególności lotnictwa bombowego, dowództwo
Korpusu Powietrznego Armii USA zgłosiło zapotrzebowanie na ciężki
samolot bombowy dalekiego zasięgu.
Zadania
tego podjął się amerykański koncern lotniczy Boeing Airplane Company.
W biurze konstrukcyjnym tego koncernu pod kierownictwem Edwarda C.
Wellsa w sierpniu 1934 roku opracowano wstępny projekt samolotu
bombowego w układzie dolnopłata, napędzanego 4 silnikami gwiazdowymi,
z podwoziem klasycznym chowanym w locie. Projekt ten otrzymał
oznaczenie Model 299.
Po jego zatwierdzeniu przystąpiono do budowy prototypu oznaczonego
symbolem XB-17. Pierwszy lot prototypu odbył się w dniu 28 lipca 1935
roku. Do jego napędu użyto 4 silników gwiazdowych Pratt & Whitney
SIEG Hornet o mocy 750 KM (552 kW) każdy. Podczas prób w locie samolot
wykazał dobre właściwości pilotażowe. Po usunięciu stwierdzonych
usterek konstrukcyjnych , uruchomiono serię informacyjną 13 samolotów
bombowych oznaczonych YB-17 i Y1B-17, które zostały wyposażone w
nowsze silniki Wright R-1820-39 Cyclone o mocy 1000 KM (736 kW) każdy.
Pierwszy z tych samolotów oblatano w dniu 17 stycznia 1936 roku.
Samoloty serii informacyjnej zostały skierowane do wojskowych ośrodków
doświadczalnych, gdzie w latach 1936 – 1939 przeszły próby w locie.
Wypróbowano również też ich uzbrojenie strzeleckie i dokonywano
bombardowań celów na poligonach. Próby te okazały się pozytywne, a
skuteczne uzbrojenie obronne składające się z 5 ruchomych karabinów
maszynowych kal. 12,7 mm spowodowało że samolot otrzymał nazwę
Flyings Fortress – Latających Fortec. Przed uruchomieniem seryjnej
produkcji samolotu na kilku samolotach Y1B-17 zamontowano silniki
General Electric GR-1820-51 o mocy 930 KM (684 kW) z turbodoładowaniem.
Samoloty te otrzymały oznaczenie Y1B-17A i miały być egzemplarzami
wzorcowymi dla wersji B-17A. Pierwszy z tych samolotów oblatano 29
kwietnia 1938 roku. Podczas prób osiągnął on prędkość 412 km/h,
pułap 7000 m i zasięg 2650 km.
Nie podjęto jednak produkcji seryjnej wersji B-17A, gdyż w tym
czasie w zakładach istniała już wzorcowa wersja z mocniejszym
silnikiem oznaczona B-17B. Ostatecznie też istniejące samoloty Boeing
B-17A Flying Fortess zostały przekazane w dniu 31 stycznia 1939 roku
lotnictwu armii Stanów Zjednoczonych, a rozpoczęto produkcję seryjną
wersji B-17B.
Produkcję
seryjną samolotów B-17 Flying Fortress rozpoczęto w połowie 1939
roku i trwała ona do 1945 roku, łącznie zbudowano 12 731 samolotów
wszystkich odmian i wersji. Samoloty budowano w zakładach Boeinga,
Douglas i Vega.
XB-17 – wersja prototypowa wyposażona w 4 silniki gwiazdowe Pratt
& Whitney SIEG Hornet o mocy 750 KM (552 kW), oblatana w dniu 28
lipca 1935 roku. Wyprodukowano 1 egzemplarz.
YB-17 i Y1B-17 – seria informacyjna wyposażona w silniki Wright
R-1820-29 Cyclone o mocy 1000 KM (736 kW), ostatnie egzemplarze miały
silniki General Motors GR-1829-51 o mocy 930 KM (684 kW), pierwszy
egzemplarz oblatano w dniu 17 stycznia 1936 roku. Wyprodukowano 13
egzemplarzy.
B-17A – samolot Y1B-17 po niezbędnych poprawkach konstrukcyjnych jako
egzemplarz wzorcowy wyposażony w silniki General Motors GR-1829-51 o
mocy 930 KM (684 kW) z turbodoładowaniem, oblatany w dniu 29 kwietnia
1938 roku. Uzbrojony w 5 ruchomych karabinów maszynowych kal. 12,7 mm.
Nie produkowany, a wersję otrzymano w wyniku modyfikacji samolotów
wersji informacyjnej
B-17B – pierwsza wersja seryjna samolotu bombowego, wyposażona w 4
silniki gwiazdowe Wright R-1820-51 o mocy 1200 KM (883 kW) każdy. Ze
stanowiskami ruchomych karabinów maszynowych: z przodu, u góry, u dołu
i z obu stron kadłuba. Pierwszy egzemplarz zbudowano w dniu 27 czerwca
1939 roku. Wyprodukowano 39 egzemplarzy.
B-17C – druga wersja seryjna samolotu bombowego,z silnikami Wright
R-1829-65 o mocy 1000 KM (736 kW) każdy. Pierwszy samolot wyprodukowano
w dniu 21 lipca 1940 roku. Wyprodukowano 38 egzemplarzy, z tego w marcu
1940 roku wysłano 20 samolotów do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały
oznaczenie Fortress Mk I.
B-17D – trzecia wersja seryjna samolotu bombowego, silnie uzbrojona i
wyposażona w samouszczelniające się po przestrzeleniu zbiorniki
paliwa. Pierwszy samolot zbudowano w marcu 1941 roku. Wyprodukowano 42
egzemplarze, z tego część przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie
oznaczono je Fortress Mk IA
B-17E – czwarta wersja seryjna samolotu bombowego, w której zmieniono
konstrukcję kadłuba w tym stateczniki pionowe oraz wprowadzono
dodatkowe tylne stanowisko strzeleckie w ogonie samolotu. Pierwszy
samolot wyprodukowano 5 września 1941 roku. Wyprodukowano 512
egzemplarzy, z tego 45 przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie oznaczono je
jako Fortress Mk IIA.
B-17F – piąta wersja seryjna samolotu bombowego, z 4 silnikami Wright
R-1820-97 o mocy 1200 KM (883 kW) każdy. Pierwszy egzemplarz
wyprodukowano w dniu 30 maja 1942 roku. Wyprodukowano 3400 egzemplarzy,
z tego 19 przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie zostały oznaczono jako
Fortress Mk II.
B-17G – szósta wersja seryjna samolotu bombowego o silnym uzbrojeniu
strzeleckim. Pierwsze egzemplarze wyprodukowano w lipcu 1943 rok.
Wyprodukowano 8685 egzemplarzy tej wersji, z tego 85 z wyposażeniem
radiolokacyjnym przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie oznaczono je jako
Fortress Mk III.
B-17H – samolot ratownictwa morskiego, przystosowane do działań
ratowniczych samoloty wersji B-17G. Wersja wyprowadzona w 1945 roku.
Wykonano ok. 130 samolotów tej wersji.
Użycie
bojowe
Pierwsze samoloty Boeing B-17 Flying Fortress zostały dostarczone do
jednostek Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych w dniu 31
stycznia 1939 roku. Potem sukcesywnie kierowano kolejne wersje samolotów.
Od marca 1941 roku samoloty B-17 otrzymało lotnictwo Wielkiej Brytanii.
Właśnie samoloty dostarczone do RAF jako pierwsze weszły do akcji
bojowej, w lipcu 1941 roku, gdzie bombardowały cel na wybrzeżu
niemieckim i francuskim, na Atlantyku i Morzu Śródziemnym.
Samoloty B-17 Flying Fortress lotnictwa amerykańskiego po raz
pierwszy zostały użyte w walce w kwietniu 1942 roku na Pacyfiku i używano
ich tam do końca II wojny światowej. W Europie lotnictwo amerykańskie
po otrzymaniu w dniu 17 sierpnia 1942 roku bazy w Wielkiej Brytanii
przerzuciło tam swoją 8 Armię Powietrzną, wyposażoną w samoloty
B-17. Armia ta rozpoczęła zmasowane dzienne naloty strategiczne na
terytorium Niemiec. Następnie od 1 listopada 1943 roku Amerykanie po
przerzuceniu do Włoch – 15 Armii Powietrznej, wyposażonej w te
samoloty rozpoczęli nalot na obiektu w południowej Francji, północnych
Włoszech, południowych Niemczech, Austrii i na Bałkanach.
W dniu 18 września 1944 roku w dzień w trakcie powstania
warszawskiego 107 samolotów B-17 Flying Fortress z 8 Armii Powietrznej
wzięło udział w dziennej wyprawie nad Warszawę mającej na celu
dostarczenia zaopatrzenia dla powstańców, samoloty te przewoziły 1284
zasobniki z bronią, amunicją, lekarstwami i żywnością. Z tej liczby
jednak tylko 188 zasobników spadło na tereny zajęte przez powstańców.
Samoloty po dokonaniu zrzutów nad Warszawą lądowały na lotnisku
radzieckim w Połtawie, lecz była to zgoda jednorazowa. Później
dziennych wypraw nie organizowano.
Łącznie do końca II wojny światowej w Europie z samolotów B-17
zrzucono 640 036 ton bomb. Załogi B-17 Flying Fortress zestrzeliły
6659 samolotów przeciwnika, utracono 4688 samolotów B-17 Flying
Fortress zestrzelonych przez myśliwce i artylerię przeciwlotniczą.
Dane techniczne:
Rozpiętość: 31,6m; długość:22,8m; wysokość: 5,8m; ciężar
całkowity: 22,475t; prędkość maks.: 472km/h; pułap: 11600m; zasięg:
4000km; uzbrojenie: 13 ciężkim karabinów maszynowych, bomby: 2750kg.
|