Model w skali 1:33. Wymiary modelu po sklejeniu: długość - 69 cm, wysokość - 17 cm, rozpiętość skrzydeł - 95 cm. Prace nad modelem rozpocząłem w połowie lipca 2004, a skończyłem  na początku października tego roku. Sklejanie bombowca potraktowałem jako rozgrzewkę do Kruzenszterna. Można powiedzieć, że średnio trudny do sklejenia.
Kadłub typowy z "okrąglaczków", które należy dokładnie dopasować do siebie, bo inaczej wyjdzie krzywy. A na kadłubie te wszystkie przeszklone otwory strzelnicze i te mnóstwo karabinów maszynowych i działek. Skrzydła ogromne - prawie cały metr!, a na każdym po dwa silniki. I wydawać by się mogło, że to już koniec, ale ten skomplikowany układ wydechowy pod każdym z nich. Dość ciekawe podwozie, a kółka wykonane z wielu warstw tektury, która po oszlifowaniu daje ładny, "gumowy" efekt.
Co większe "dziury" i ubytki pomalowałem srebrzanką, a całość pociągnąłem lakierem.

 

     




























Na początku lat trzydziestych XX wieku w związku z opracowaniami teoretyków wojskowych na temat przyszłej wojny i dominującej roli lotnictwa w tych wojnach, a w szczególności lotnictwa bombowego, dowództwo Korpusu Powietrznego Armii USA zgłosiło zapotrzebowanie na ciężki samolot bombowy dalekiego zasięgu.

Samolot Boeing B-17 „Sally B” na pokazie lotniczym w Wielkiej Brytanii w 2001 rokuZadania tego podjął się amerykański koncern lotniczy Boeing Airplane Company. W biurze konstrukcyjnym tego koncernu pod kierownictwem Edwarda C. Wellsa w sierpniu 1934 roku opracowano wstępny projekt samolotu bombowego w układzie dolnopłata, napędzanego 4 silnikami gwiazdowymi, z podwoziem klasycznym chowanym w locie. Projekt ten otrzymał oznaczenie Model 299.

Po jego zatwierdzeniu przystąpiono do budowy prototypu oznaczonego symbolem XB-17. Pierwszy lot prototypu odbył się w dniu 28 lipca 1935 roku. Do jego napędu użyto 4 silników gwiazdowych Pratt & Whitney SIEG Hornet o mocy 750 KM (552 kW) każdy. Podczas prób w locie samolot wykazał dobre właściwości pilotażowe. Po usunięciu stwierdzonych usterek konstrukcyjnych , uruchomiono serię informacyjną 13 samolotów bombowych oznaczonych YB-17 i Y1B-17, które zostały wyposażone w nowsze silniki Wright R-1820-39 Cyclone o mocy 1000 KM (736 kW) każdy. Pierwszy z tych samolotów oblatano w dniu 17 stycznia 1936 roku.

Samoloty serii informacyjnej zostały skierowane do wojskowych ośrodków doświadczalnych, gdzie w latach 1936 – 1939 przeszły próby w locie. Wypróbowano również też ich uzbrojenie strzeleckie i dokonywano bombardowań celów na poligonach. Próby te okazały się pozytywne, a skuteczne uzbrojenie obronne składające się z 5 ruchomych karabinów maszynowych kal. 12,7 mm spowodowało że samolot otrzymał nazwę Flyings Fortress – Latających Fortec. Przed uruchomieniem seryjnej produkcji samolotu na kilku samolotach Y1B-17 zamontowano silniki General Electric GR-1820-51 o mocy 930 KM (684 kW) z turbodoładowaniem. Samoloty te otrzymały oznaczenie Y1B-17A i miały być egzemplarzami wzorcowymi dla wersji B-17A. Pierwszy z tych samolotów oblatano 29 kwietnia 1938 roku. Podczas prób osiągnął on prędkość 412 km/h, pułap 7000 m i zasięg 2650 km.

Nie podjęto jednak produkcji seryjnej wersji B-17A, gdyż w tym czasie w zakładach istniała już wzorcowa wersja z mocniejszym silnikiem oznaczona B-17B. Ostatecznie też istniejące samoloty Boeing B-17A Flying Fortess zostały przekazane w dniu 31 stycznia 1939 roku lotnictwu armii Stanów Zjednoczonych, a rozpoczęto produkcję seryjną wersji B-17B.

Samolot Boeing B-17 „Big Yank” na lotniskuProdukcję seryjną samolotów B-17 Flying Fortress rozpoczęto w połowie 1939 roku i trwała ona do 1945 roku, łącznie zbudowano 12 731 samolotów wszystkich odmian i wersji. Samoloty budowano w zakładach Boeinga, Douglas i Vega.

XB-17 – wersja prototypowa wyposażona w 4 silniki gwiazdowe Pratt & Whitney SIEG Hornet o mocy 750 KM (552 kW), oblatana w dniu 28 lipca 1935 roku. Wyprodukowano 1 egzemplarz.
YB-17 i Y1B-17 – seria informacyjna wyposażona w silniki Wright R-1820-29 Cyclone o mocy 1000 KM (736 kW), ostatnie egzemplarze miały silniki General Motors GR-1829-51 o mocy 930 KM (684 kW), pierwszy egzemplarz oblatano w dniu 17 stycznia 1936 roku. Wyprodukowano 13 egzemplarzy.
B-17A – samolot Y1B-17 po niezbędnych poprawkach konstrukcyjnych jako egzemplarz wzorcowy wyposażony w silniki General Motors GR-1829-51 o mocy 930 KM (684 kW) z turbodoładowaniem, oblatany w dniu 29 kwietnia 1938 roku. Uzbrojony w 5 ruchomych karabinów maszynowych kal. 12,7 mm. Nie produkowany, a wersję otrzymano w wyniku modyfikacji samolotów wersji informacyjnej
B-17B – pierwsza wersja seryjna samolotu bombowego, wyposażona w 4 silniki gwiazdowe Wright R-1820-51 o mocy 1200 KM (883 kW) każdy. Ze stanowiskami ruchomych karabinów maszynowych: z przodu, u góry, u dołu i z obu stron kadłuba. Pierwszy egzemplarz zbudowano w dniu 27 czerwca 1939 roku. Wyprodukowano 39 egzemplarzy.
B-17C – druga wersja seryjna samolotu bombowego,z silnikami Wright R-1829-65 o mocy 1000 KM (736 kW) każdy. Pierwszy samolot wyprodukowano w dniu 21 lipca 1940 roku. Wyprodukowano 38 egzemplarzy, z tego w marcu 1940 roku wysłano 20 samolotów do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały oznaczenie Fortress Mk I.
B-17D – trzecia wersja seryjna samolotu bombowego, silnie uzbrojona i wyposażona w samouszczelniające się po przestrzeleniu zbiorniki paliwa. Pierwszy samolot zbudowano w marcu 1941 roku. Wyprodukowano 42 egzemplarze, z tego część przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie oznaczono je Fortress Mk IA
B-17E – czwarta wersja seryjna samolotu bombowego, w której zmieniono konstrukcję kadłuba w tym stateczniki pionowe oraz wprowadzono dodatkowe tylne stanowisko strzeleckie w ogonie samolotu. Pierwszy samolot wyprodukowano 5 września 1941 roku. Wyprodukowano 512 egzemplarzy, z tego 45 przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie oznaczono je jako Fortress Mk IIA.
B-17F – piąta wersja seryjna samolotu bombowego, z 4 silnikami Wright R-1820-97 o mocy 1200 KM (883 kW) każdy. Pierwszy egzemplarz wyprodukowano w dniu 30 maja 1942 roku. Wyprodukowano 3400 egzemplarzy, z tego 19 przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie zostały oznaczono jako Fortress Mk II.
B-17G – szósta wersja seryjna samolotu bombowego o silnym uzbrojeniu strzeleckim. Pierwsze egzemplarze wyprodukowano w lipcu 1943 rok. Wyprodukowano 8685 egzemplarzy tej wersji, z tego 85 z wyposażeniem radiolokacyjnym przekazano Wielkiej Brytanii, gdzie oznaczono je jako Fortress Mk III.
B-17H – samolot ratownictwa morskiego, przystosowane do działań ratowniczych samoloty wersji B-17G. Wersja wyprowadzona w 1945 roku. Wykonano ok. 130 samolotów tej wersji.

Użycie bojowe
Pierwsze samoloty Boeing B-17 Flying Fortress zostały dostarczone do jednostek Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych w dniu 31 stycznia 1939 roku. Potem sukcesywnie kierowano kolejne wersje samolotów. Od marca 1941 roku samoloty B-17 otrzymało lotnictwo Wielkiej Brytanii.

Właśnie samoloty dostarczone do RAF jako pierwsze weszły do akcji bojowej, w lipcu 1941 roku, gdzie bombardowały cel na wybrzeżu niemieckim i francuskim, na Atlantyku i Morzu Śródziemnym.

Samoloty B-17 Flying Fortress lotnictwa amerykańskiego po raz pierwszy zostały użyte w walce w kwietniu 1942 roku na Pacyfiku i używano ich tam do końca II wojny światowej. W Europie lotnictwo amerykańskie po otrzymaniu w dniu 17 sierpnia 1942 roku bazy w Wielkiej Brytanii przerzuciło tam swoją 8 Armię Powietrzną, wyposażoną w samoloty B-17. Armia ta rozpoczęła zmasowane dzienne naloty strategiczne na terytorium Niemiec. Następnie od 1 listopada 1943 roku Amerykanie po przerzuceniu do Włoch – 15 Armii Powietrznej, wyposażonej w te samoloty rozpoczęli nalot na obiektu w południowej Francji, północnych Włoszech, południowych Niemczech, Austrii i na Bałkanach.

W dniu 18 września 1944 roku w dzień w trakcie powstania warszawskiego 107 samolotów B-17 Flying Fortress z 8 Armii Powietrznej wzięło udział w dziennej wyprawie nad Warszawę mającej na celu dostarczenia zaopatrzenia dla powstańców, samoloty te przewoziły 1284 zasobniki z bronią, amunicją, lekarstwami i żywnością. Z tej liczby jednak tylko 188 zasobników spadło na tereny zajęte przez powstańców. Samoloty po dokonaniu zrzutów nad Warszawą lądowały na lotnisku radzieckim w Połtawie, lecz była to zgoda jednorazowa. Później dziennych wypraw nie organizowano.

Łącznie do końca II wojny światowej w Europie z samolotów B-17 zrzucono 640 036 ton bomb. Załogi B-17 Flying Fortress zestrzeliły 6659 samolotów przeciwnika, utracono 4688 samolotów B-17 Flying Fortress zestrzelonych przez myśliwce i artylerię przeciwlotniczą.

Dane techniczne:
Rozpiętość: 31,6m; długość:22,8m; wysokość: 5,8m;  ciężar całkowity: 22,475t; prędkość maks.: 472km/h; pułap: 11600m; zasięg: 4000km; uzbrojenie: 13 ciężkim karabinów maszynowych, bomby: 2750kg.